De moeder, nog steeds vergeetachtig, keek niet één keer op. Claire wist toen dat wat er ook zou komen, ze het niet meer zou inslikken. Claire veegde de laatste hardnekkige zandkorrels van haar arm en stond eindelijk op.
Haar schaduw strekte zich uit over de handdoek van de moeder toen ze naderde, boek onder haar ene arm, thermosfles in de andere. “Sorry dat ik u stoor,” begon Claire terwijl ze haar stem gelijk hield. “Ik probeer echt geduldig te zijn, maar uw zoon schopte net zand in mijn drinken en over me heen. Kan hij misschien wat verder weg spelen?”