De vingers van de vrouw zweefden even over het toetsenbord voordat ze achterover leunde en met een knokkel haar zonnebril omhoog duwde. “Hij heeft gewoon plezier,” zei ze, met een beleefde glimlach die haar ogen niet helemaal bereikte. “Kinderen blijven kinderen.”
“Ik weet het,” zei Claire, de scherpe kantjes van haar toon verzachtend. “Hij is opgewonden. Ik begrijp het. Het is gewoon… dit was een minuut geleden nog vol.” Ze tilde de thermosfles een centimeter op, een dunne ring van gruis dreef op het oppervlak. “En ik zit onder.”