Op een handdoek in de buurt keek een vrouw in kleermakerszit Claire aan met een blik die deels medelijden en deels berusting uitstraalde, alsof ze wilde zeggen: “Deze win je niet. Claire haalde rustig adem. “Ik probeer je niet te vertellen hoe je moet opvoeden,” zei ze, zachter nu. “Ik vraag alleen om wat consideratie.” “Overweeg dan om te verhuizen,” zei de moeder, terwijl ze zich alweer op haar scherm richtte. “
Er is genoeg strand.” Ze ging verder met typen, het zachte geklak van de toetsen was een opzettelijk einde van het gesprek. Claire stond daar nog even, met haar hartslag in haar oren, en stapte toen terug naar haar handdoek, de lucht tussen hen in strak en zuur terwijl het gelach van de jongen over het zand klonk.