Een paar handdoeken verder klonk nog meer gelach en de oudere man die Claire eerder een meewarige blik had toegeworpen, gaf haar nu een goedkeurend knikje. Claire leunde achterover in haar stoel, haar mondhoeken krulden in een tevreden glimlach.
“Kinderen blijven kinderen,” zei ze lichtjes, haar stem net luid genoeg om door te klinken. De moeder bevroor voor een halve seconde, haar ogen vernauwend tot spleetjes, voordat ze de laptop met schokkerige bewegingen in haar tas schoof. Ze rolde haastig haar handdoek op, gooide het deksel van de koelbox dicht en riep Liam in korte, strakke lettergrepen.