Claire liet het moment over zich heen komen, de voldoening verwarmde haar van binnenuit op een manier die de zon niet kon. Ze keek toe hoe de stijve schouders van de moeder zich terugtrokken tot ze verdwenen in de waas van handdoeken en paraplu’s bij de hoofdingang, de jongen achter zich aan slepend als een schip.
Het gegrinnik vervaagde en werd vervangen door het ritmische geklop en terugtrekken van de golven. En opeens voelde de lucht lichter aan. De spanning die de hele middag zo strak in haar borstkas had gezeten, ontrafelde zich en maakte plaats voor een gemakkelijke kalmte.