Het wezen peddelde naar voren en liet natte afdrukken achter als kuilen in het zand. Met elke stap sneden zijn lange poten de afstand veel te snel af. De vierkante snuit, de dikke kraag, de staart die niet speels krulde maar laag en recht hing – alles herschikte haar eerste veronderstelling.
Een hardnekkig feit stolde in haar hoofd: ze keek niet naar een hond. Ze keek naar een volwassen wolf die uit de branding liep. Haar adem stokte. Ze deinsde achteruit tot haar kuiten een stuk wrakhout raakten – een oude plank van een verrotte boot die door het getij aan land was gegooid. Instinct schreeuwde om een barrière.