Ze tilde de plank hoger op, haar ellebogen gesloten, en probeerde groter te lijken zoals de wildlifevideo’s adviseerden. “Blijf daar,” zei ze met trillende stem. Het gegrom zakte tot een zware stilte. Toen ontblootte de wolf zijn tanden, lang, perfect, de kleur van gepolijst ivoor en liet een scherpe waarschuwingsblaf horen die weerklonk tegen de duinen.
Het geluid sloeg de angst dwars door haar bravoure heen. De plank voelde plotseling belachelijk aan, als karton tegen een mes. Haar greep verslapte. Ze stelde zich de wolf voor, haar dunne schild knappend, die tanden sluitend op het bot.