“Nee, nee,” fluisterde ze, terwijl ze zichzelf dwong adem te halen. “Ik wil niet vechten.” Ze liet de plank zakken om te laten zien dat ze niet probeerde aan te vallen. De ogen van de wolf volgden de beweging. Toen ze de plank met een doffe dreun op het zand liet vallen, zakten de lippen van het dier een fractie omlaag, hoewel zijn spieren gespannen bleven.
Met geopende handen en gespreide vingers deed Noemi een langzame stap achteruit, toen nog een, zonder haar blik van die van de wolf af te wenden. Ze boog haar ellebogen naar buiten, haar handpalmen naar hem gericht, een universeel teken van ik ben ongevaarlijk. Tegelijkertijd probeerde ze haar stem kalm en geruststellend te maken, hoewel die trilde. “Rustig, jongen. Ik ben hier niet om je pijn te doen.”