Ze gebruikte die seconde om langzaam te knielen, haar hoogte te verlagen om minder bedreigend over te komen. De zoute wind prikte door haar jeans aan haar knieën, maar ze bleef liggen, haar armen nog steeds in overgave geheven. “Zie je? Het is oké.” De wolf knipperde één keer met zijn ogen en draaide toen zijn kop in de richting van het leegere uiteinde van het strand.
Hij zette een paar stappen, pauzeerde en keek terug naar haar, met gespitste oren alsof hij testte of ze zou volgen. Toen ze niet bewoog, herhaalde hij de reeks – nog een paar stappen, nog een blik achterom, een licht gejank.