Noemi volgde in een langzamer tempo, laarzen klevend aan olieachtig zand. Ze draaide bijna haar enkel om op een omgevallen krat en haalde scherp adem. De wolf pauzeerde tot ze weer rechtop stond en duwde toen verder in de richting van een wirwar van groene visnetten, gedrapeerd over een gedaante die eronder worstelde.
Wat er ook gevangen zat, het was besmeurd met dikke zwarte smurrie die uit een gebarsten vat in de buurt sijpelde. Het gejammer kwam weer – hoog, trillend, wanhopig. Noemi kwam dichterbij maar kon nog steeds niet zeggen wat het wezen was.