Het was klein, maar niet piepklein; de vacht hing in doorweekte klonten, zo bedekt met smurrie dat het er helemaal teerzwart uitzag. Een flits van witte tanden verscheen toen het aan het net probeerde te knagen en verdween toen met een zielige gil.
Een golf van woede schoot door haar heen – op degene die het afval had gedumpt, op haarzelf omdat ze twijfelde aan de wolf, op de wereld omdat ze wezens ongezien liet lijden. Ze speurde de grond af naar iets scherps.