Bleekgrijze ogen met een rand van angst richtten zich op die van Noemi. Een seconde later fladderden de oogleden en zakte het kleine lichaam in het net alsof de inspanning zijn laatste kracht had verbruikt. Paniek bracht haar in beweging. Het had warmte nodig, druk, wat dan ook om zijn hart op gang te houden.
Ze zag een gescheurd canvas zeil tussen het afval, rukte een schonere strook los en wikkelde de slappe bundel strak tegen haar borst. Haar shirt was doordrenkt met kleverige olie, maar dat kon haar niet schelen. Ze voelde of er een hartslag tegen haar handpalm zat, maar zwak, als een mot die tegen glas slaat.