De wolf jankte achter haar. Noemi keek op; in de verte schemerden lichtjes van een huisje. “Ik zal ervoor zorgen,” beloofde ze, met trillende stem. Of de wolf het begreep of niet, ze moest het proberen. Ze draaide zich naar de tunnel.
De wolf volgde, maar stopte bij de verste tunnelmond, zittend in de schaduwen. Een laag gejammer kwam achter haar aan, deels als waarschuwing, deels als smeekbede. Ze knikte een keer, een stille eed, en begon toen te rennen. Het pad naar de huisjes voelde nu twee keer zo lang.