Ze sloeg met een vuist op de glazen deur. Een bediende – een tiener, geschrokken – keek op van een telefoon en staarde met grote ogen. Toen ze het bundeltje in Noemi’s armen zag, deed ze zonder een woord te zeggen de deur van het slot en riep om de dokter.
Fel tl-licht sloeg in als een klap. De dierenarts, met een grijze baard en nog steeds bezig met het dichtritsen van een jas over de operatiekleding, keek één keer en riep: “Traumatafel, zuurstofkit, we gaan.” Twee technici brachten een metalen karretje in beweging. Noemi legde de glibberige bundel neer, haar vingers weigerden los te laten tot de dierenarts ze voorzichtig wegtrok.