Minuten werden een uur. De regen sloeg tegen de ramen; de donder rolde terug. Noemi zat voorovergebogen, teer droogde in stijve vlokken op haar mouwen. Twee keer hoorde ze hoe de hartmonitor een ijzingwekkende seconde flatline maakte voordat hij weer verder ging met zijn zwakke bliep-bliep.
Op een gegeven moment stapte een technicus weg en fluisterde tegen Alvarez: “We raken hem kwijt.” De dierenarts drukte twee vingers langs de ribben van de pup en schudde zijn hoofd. “Nog niet,” mompelde hij en begon ritmische compressies met een vinger en duim, onmogelijk voorzichtig.