Hij bestudeerde haar gezicht, de strepen teer, de angst en hoop die zich in haar ogen vermengden. Uiteindelijk knikte hij. “Oké. We maken een reismand klaar. Zuurstoftank draagbaar. Als hij onderweg neerstort, keren we terug. Begrepen?”
Ze knikte, haar vuisten gebald om niet weer te gaan huilen. Ze wikkelden de pup in een schone fleece, brachten de zuurstofleiding naar een klein kratje en bevestigden kleine sensoren aan miniatuurkussentjes op zijn pootjes. Het groene licht van de monitor flikkerde als een voorzichtige hartslag.