De eerste roze vlek van de dageraad raakte de horizon. Alvarez ademde uit. “Het is je gelukt,” zei hij zachtjes. “Hij heeft nu een echte kans.” Noemi veegde haar wangen af en voelde de opgedroogde teer barsten en afschilferen. “Het is ons gelukt,” corrigeerde ze, waarna ze schor en ongelovig lachte.
Terwijl ze terugreed naar haar huisje, besefte ze dat haar benen nog steeds trilden en haar hart nog steeds tekeer ging, maar de angst die haar wekenlang had achtervolgd, voelde ver weg, weggespoeld door opluchting en verwondering. Ergens achter haar leefde een wolvenpup omdat ze weigerde weg te lopen.