De rit naar het zuiden voelde langer dan de kaart beloofde, maar tegen het eind van de middag bereikte ze het huisje – een kraaknette, verweerde doos met afbladderende blauwe verf en een dak dat op sommige plekken was opgelapt met slecht passende dakspanen. Het was niet mooi, maar de oceaan lag op loopafstand en dat was genoeg.
Binnen rook het naar zout en oud hout. Een versleten bank stond tegenover een klein raam dat een strook grijs water omlijstte. In de keuken stond een kapotte waterkoker, een half werkende koelkast en verder weinig. Noemi gooide haar tas op de grond, opende de achterdeur en liet de zeelucht door elke kamer rollen.