“Dit is precies wat ik nodig had”, dacht ze, terwijl ze zichzelf omhelsde tegen een vonk van hoopvolle kalmte. Noemi stond tot haar enkels in de golf en genoot van hoe het koude schuim haar vermoeide voeten verdoofde. Het afgelopen half uur had ze over de bocht van de baai gewandeld, gladde stenen verzameld en de wind de knopen in haar gedachten laten ontwarren.
Het tafereel voelde bijna geënsceneerd voor comfort: zacht avondlicht, zout in de lucht, de diepe stilte van golven die stadslawaai onmogelijk maakten. Ze sloot haar ogen en vertelde zichzelf dat voor één keer alles precies was zoals het moest zijn.