Het koude besef overspoelde haar en deed een rilling over haar rug lopen: ze waren niet alleen. De beer die het ziekenhuis was binnengedrongen en chaos en verwarring had veroorzaakt, maakte deel uit van een groter mysterie dat verborgen lag onder de aarde in deze vergeten put. Terwijl Takashi’s licht over de vormen danste die zich beneden bewogen, riep hij naar haar: “Dit zijn dezelfde wezens, Hana!”
“De beer… misschien leidde hij ons expres hierheen,” zei Takashi trillend, zijn woorden weerkaatsten tegen de vochtige wanden van de put. “Het lijkt erop dat hij wilde dat we deze wezens zouden vinden, gevangen hier beneden.” Hana, turend in de duisternis verlicht door de wankele straal van Takashi’s zaklamp, voelde een rilling over haar rug lopen.