Zijn ogen werden groot van angst toen het licht de hoeken van de afgrond raakte en plotseling werden de vreemde geluiden die hij had gehoord duidelijker. Hij kon de kleine geluiden en het gefluister van beweging horen weerkaatsen tegen de stenen muren. Met bonzend hart richtte hij de zaklamp op de verontrustende geluiden, zijn adem stokte in zijn keel.
Het licht onthulde tientallen kleine, gloeiende ogen die hem aanstaarden. De wezens, onbekend en griezelig, leken te kronkelen en te bewegen in de schaduwen. James kon nauwelijks ademhalen toen hij besefte dat hij hier niet alleen was. De aanblik van deze wezens, met hun ogen die schitterden in het licht, bezorgde hem rillingen over zijn rug. Maar toen drong het tot hem door.