“Tina, dit moet je zien!” James’ stem weerklonk vanuit de put, gemengd met schok en een vleugje angst. Tina kwam dichterbij, haar hart ging tekeer van opluchting en een beetje angst. Toen ze in de donkere ruimte keek die verlicht werd door James’ zaklamp, zag ze iets: er was beweging, kleine gedaantes die rondrenden en precies leken op de vreemde wezens die de beer naar de school had gebracht.
Het koude besef overspoelde haar en deed een rilling over haar rug lopen: ze waren niet alleen. De beer die de school was binnengedrongen en chaos en verwarring had veroorzaakt, maakte deel uit van een groter mysterie dat verborgen lag onder de aarde in deze vergeten put. Terwijl James’ licht over de vormen danste die zich beneden bewogen, riep hij naar haar: “Zijn dit dezelfde wezens, Tina?”