In de dagen die volgden voelde Tina zich aangetrokken tot deze welpen, hun band werd sterker bij elk bezoek. Terwijl ze tijd met ze doorbracht, voelde ze een gevoel van warmte en genegenheid om zich heen, die haar hart vulde met vreugde. Het was een schril contrast met de angst en onzekerheid die ze had gevoeld in die noodlottige nacht in het bos.
Terugkijkend op haar reis wist Tina dat ze de juiste keuze had gemaakt door de beer te volgen naar het onbekende. Het had haar naar een plaats van onverwacht geluk geleid, een wereld waar liefde en dankbaarheid vrijelijk van haar nieuwe harige vrienden stroomden. En toen ze in hun ogen keek, wist ze dat ze niet alleen gezelschap had gevonden, maar een diepgaande band die een leven lang zou duren.