Natalie’s knieën voelden slap aan terwijl ze hem aanstaarde, haar borstkas kloppend van paniekerige ademhalingen. Ze had hem onderschat. Ze had geloofd dat ze ermee weg kon komen, dat hij het nooit zou weten. Maar nu was het schuldgevoel te zwaar om te dragen.
“John, het is niet wat je denkt… Ik wilde niet dat het zo zou gaan. I-” “Ik kan nu al dagen zien,” zei hij zachtjes, haar weer afsnijdend. Elk woord zonk diep in haar als een dolk. “En ik heb alles gezien.”