Het plannen van de bruiloft bracht een hoop stress, opwinding en vreugde met zich mee, maar het wakkerde ook emoties aan waarvan Ashley dacht dat ze die allang begraven had. Elke beslissing leek een echo te zijn van herinneringen – bloemen, muziek, tradities – kleine herinneringen aan afwezigheid doorweven met momenten die bedoeld waren om feestelijk te zijn.
Ze wenste dat haar moeder, die overleden was toen ze drie was, nog in leven was om dit deel van haar leven mee te maken, om haar te helpen de jurk aan te trekken en om advies te geven dat alleen een moeder kan geven. Het verlangen kwam onverwacht naar boven, scherp en pijnlijk, zelfs op dagen die bedoeld waren voor geluk.