Die avond vertelde ze Daniel het nieuws. “Heb je het?” vroeg hij met grote ogen. “Mia, dat is ongelooflijk.” Ze glimlachte, opgelucht dat zijn stem gevuld was met trots en niet met afgunst. “Misschien draait alles eindelijk bij,” zei hij. Ze knikte, hoewel ze betwijfelde of Eleanor het zo zou zien.
Op de ochtend van de bruiloft meldde de cateraar dat er een lading ontbrak. De hors d’oeuvres waren laat en het hoofdgerecht was vertraagd. De gasten begonnen in groepjes te kletsen. Eleanor fladderde als een gastvrouw met geoefende bezorgdheid en bood aan om de kleine ramp te “verdoezelen”.