Ariel keek om, een flikkering van iets onleesbaars trok over haar gezicht. Toen leunde ze dichter naar Lucas toe en zei: “Weet je wat, Lucas? Je bent echt heel aardig. Maar dacht je echt dat iemand als ik geïnteresseerd zou zijn in iemand als jij?”
Ariel’s woorden raakten hem als een stomp in zijn maag. Zijn gezicht werd bleek toen het besef tot hem doordrong. Dit was al die tijd een wrede grap geweest, een grap ten koste van hem. De kamer leek te draaien en het gelach van haar vrienden werd luider en weerklonk in zijn oren. Lucas voelde zijn ogen branden met onuitgebluste tranen, de vernedering spoelde in golven over hem heen.