Zonder een woord te zeggen draaide hij zich om en liep naar buiten, het gelach volgde hem de hele weg. Het voelde alsof de muren zich om hem heen sloten, het gewicht van het verraad was te zwaar om te dragen. Lucas wist het natuurlijk nog niet, maar op een dag zou hij haar het tienvoudige kunnen terugbetalen.
Toen hij naar huis ging, bekroop hem een vertrouwd gevoel van hopeloosheid, maar daarnaast was er ook iets anders. Woede. Lucas was boos op de wreedheid van zijn leeftijdsgenoten. Hoe konden ze zo wreed zijn? Maar hij was niet alleen boos op hen, hij was ook boos op zichzelf omdat hij toestond dat ze hem pijn deden. Die avond zat Lucas alleen in zijn kamer naar zijn spiegelbeeld te staren.