De moeder bevroor toen de deur van het kantoor achter haar dichtklikte. Aan de andere kant van het bureau zat het nieuwe schoolhoofd onbeweeglijk, de papieren netjes gestapeld, de ogen gefixeerd met een verontrustende kalmte. Iets in die blik deed haar maag omkeren. Ze had autoriteit verwacht, zelfs vijandigheid, maar niet deze stille, doordringende herkenning.
Een leven van vergeten klaslokalen en begraven fouten leek in één keer op te komen. Haar dochter schoof naast haar, rusteloos en onbewust, terwijl de lucht tussen de twee volwassenen verdikte met onuitgesproken geschiedenis. De handpalmen van de moeder werden vochtig. Ze kende dit gezicht. En als ze gelijk had, stond alles op instorten.
Het schoolhoofd leunde naar voren, met een afgemeten maar scherpe stem. “We hebben elkaar eerder ontmoet.” De woorden werden koel aangeboden, bijna hartelijk, maar ze sloegen in als een vonnis. De moeder forceerde een glimlach, ingestudeerd, broos. Ze had gehoopt dat het verleden nooit meer zou opduiken. Ze had het mis..