Die avond zat Carol met Diane’s stapel waarschuwingsbriefjes verspreid over de keukentafel. Twee scholen. Twee records. Twee gemiste kansen. Haar spiegelbeeld in het raam leek op dat van een vreemde: holle ogen, voorovergebogen schouders. Ze fluisterde: “Dit is niet haar schuld. Het is de mijne,” hoewel de stilte geen absolutie bood.
De volgende ochtend belde de school weer. “Mevrouw Greene, we willen dat u een vergadering bijwoont. De nieuwe directeur heeft er persoonlijk om gevraagd.” De woorden waren beleefd, maar Carol’s maag draaide zich om. Het moment waar ze zo bang voor was, was aangebroken en sleurde het verleden met zich mee.