Diane reageerde met haar gebruikelijke bravoure. “Ik denk dat ik zo belangrijk ben, hè?” grijnsde ze. Maar onder het sarcasme merkte Carol haar gefriemel op, haar onrustig tikkende vingers. Haar dochter was niet immuun voor de spanning, al verborg ze die achter grapjes. Carol wenste dat zij hetzelfde kon doen.
In de supermarkt hoorde Carol later die dag twee ouders fluisteren over het nieuwe hoofd. “Zo scherp als een mes,” zei de ene. “Vergeet niets.” De woorden drongen als ijs door haar heen. Ze liet een blikje uit haar mand vallen, het metalen gekletter weerklonk te luid.