Tijdens de rit naar school zat Diane aan de radio te neuriën. Carol greep het stuur tot haar knokkels wit werden. Ze wilde haar hand uitsteken om alles uit te leggen, maar de woorden raakten in de war. Hoe kon ze haar dochter de waarheid vertellen als ze die zelf nauwelijks onder ogen zag?
Toen ze de parkeerplaats opreden, leunde Diane zuchtend achterover. “Weer een lezing, weer een verspilde ochtend.” Carol keek haar aan, heen en weer geslingerd tussen woede en medelijden. “Luister,” zei ze zacht, “niet alles is een grap. Soms blijft wat je zegt langer hangen dan je denkt.” Diane rolde met haar ogen.