“Gaat u zitten,” klonk de stem – afgemeten, kalm, weloverwogen. Carol’s knieën knikten bijna bij het geluid. Ze begeleidde Diane in een stoel en liet zich langzaam zakken. De stem alleen al droeg herinneringen met zich mee: gangen vol gefluister, gelach dat helemaal geen gelach was en de onmiskenbare cadans van een meisje dat ze ooit kende.
Het schoolhoofd keek op. Haar blik ging over Diane en toen naar Carol. Herkenning ontbrandde onmiddellijk, onuitgesproken maar verschroeiend. Carol’s hartslag bonkte. Ze hield haar gezicht neutraal, maar het gewicht van die ogen drukte met de seconde harder. Haar verleden was weer levend, tegenover haar.