Carol vertelde zichzelf vaak dat de problemen begonnen op de dag dat John, Diane’s vader, vertrok. Het was alsof de stilte die hij achterliet hun huis binnensijpelde en de lach van haar dochter omvormde tot verzet. Eén ouder kon de rekeningen betalen, ja, maar kon één ouder een storm verankeren?
Als enige kostwinner had Carol nachten doorgebracht met het bevoorraden van schappen, ochtenden in een kantoor en middagen met het regelen van boodschappen. De ruimte ertussenin was waar Diane wild werd – haar ondeugendheid werd scherper, haar geduld dunner. Carol gaf zichzelf de schuld van elke uitwijzing. Te weinig aandacht en te veel excuses door vermoeide ogen.