Diane grijnsde. “Zo kun je het ook zeggen.” Ze zakte dieper onderuit, haar armen gekruist. Carol zette zich schrap voor een preek, maar het schoolhoofd knikte alleen maar langzaam en bestudeerde haar met een angstaanjagende kalmte. De stilte rekte zich uit tot zelfs Diane zich ongemakkelijk verplaatste, haar bravoure krakend onder het gewicht van de stille blik.
“Ik geloof in eerlijkheid,” zei het schoolhoofd uiteindelijk. “Maar eerlijkheid begint met eerlijkheid. Waarom denk je dat je zo vaak naar huis bent gestuurd?” Diane rolde met haar ogen. “Omdat leraren me niet aankunnen. Ze zijn saai. Regels zijn saai. Ik ben gewoon mezelf.” Carol huiverde bij de achteloze woorden.