De uitdrukking van het schoolhoofd veranderde niet. “Jezelf zijn is geen excuus voor wreedheid.” Diane verstijfde bij het woord. Carol hapte naar adem – wreedheid. Het was niet willekeurig dat ze het gekozen had. De moeder drukte haar handpalmen tegen elkaar in haar schoot, wanhopig om haar handen stil te houden. Ze wist dat de boodschap niet alleen voor Diane was.
Diane probeerde het van zich af te schuiven. “Ik ben niet wreed. Mensen lachen. Het is grappig.” Het schoolhoofd leunde iets naar voren. “Grappig voor jou. Maar hoe zit het met de persoon aan de andere kant?” Haar stem droeg geen warmte, alleen staal. Diane haperde, haar wangen kleurden, niet in staat haar gebruikelijke weerwoord te geven.