Diane slikte moeilijk, gevangen tussen verzet en waarheid. “Misschien,” mompelde ze. De uitdrukking van het schoolhoofd verhardde. “Haat die terugkomt vermenigvuldigt zich alleen maar. Herhaalde wreedheid verdiept alleen maar. Je denkt dat je jezelf verdedigt, maar je gaat door met wat je zegt te verachten.” Carol’s hart bonsde. Elk woord sneed door haar dochter – en door haarzelf.
Voor het eerst viel Diane stil. Haar handen klemden zich om de armleuningen van de stoel en haar ogen schoten naar beneden. Carol wilde haar hand uitsteken om het moment glad te strijken, maar de blik van de directrice hield haar stil. Dit was geen wond die verborgen moest blijven. Het moest eerst prikken voordat het kon genezen.