De toon van het schoolhoofd verzachtte een beetje. “Je bent niet reddeloos. Maar je bewandelt het pad van hen die ooit geloofden dat lachen pijn uitwiste. Dat doet het niet. Het blijft hangen. Het maakt littekens.” Carol’s borstkas verstrakte tot ze nauwelijks kon ademen. De woorden waren bedoeld voor Diane, maar ze kwamen uit Carols verleden.
De stilte die volgde was ondraaglijk. Diane verschoof en trok aan haar mouw, haar bravoure was volledig verdwenen. Uiteindelijk sprak het schoolhoofd weer: “Ik wil graag even met je moeder praten, alleen.” Diane kreunde en mompelde: “Niemand snapt het. Ik ben altijd degene die het doelwit wordt,” maar de secretaresse stond al bij de deur te wachten.