Met tegenzin stond Diane op en wierp een blik op haar moeder. Carol forceerde een glimlach, hoewel haar keel droog was. Toen de deur achter haar dichtviel, kromp het kantoor in een oogwenk ineen, Carol en het schoolhoofd oog in oog achterlatend, de onuitgesproken jaren drukkend als een storm die op het punt staat los te barsten.
De directrice leunde lichtjes achterover, maar haar blik ging nooit weg van Carol. “Het is lang geleden,” zei ze. De woorden waren kalm, maar ze droegen gewicht in zich: jaren van stilte, van herinneringen, van wonden die nooit geheeld waren. Carol’s polsslag gonsde in haar oren, elke slag was een herinnering aan herkenning.