De ogen van het schoolhoofd verzachtten, maar haar toon bleef hetzelfde. “Kinderen leren wat ze beleven. Ze geven het door. Ik zie het in Diane. En ik zie het in jou.” De spiegel was ondraaglijk. Carol knipperde snel, terwijl ze tranen tegenhield die ze al tientallen jaren niet meer had gelaten.
Het schoolhoofd leunde naar voren. “Herinner je je me nu?” Carol hapte naar adem. Herkenning, ooit een schaduw, werd nu een zekerheid. Ze zag het meisje van jaren geleden, degene die ineenkromp achter boeken, dagelijks bespot, genegeerd door leraren. En zichzelf, het hardst lachend. Schaamte overspoelde haar als ijswater.