Ze fluisterde de naam “Ann Winters”, gebroken en bevend. Het schoolhoofd knikte, kalm maar onverzettelijk. “Ik ben het nooit vergeten.” Carol wilde spreken, zich verontschuldigen, maar de woorden verstrengelden in haar keel. Hoe kon spijt jaren ongedaan maken? De stilte tussen hen was gevuld met decennia van onuitgesproken wreedheid.
Uiteindelijk verslikte Carol zich: “Ik was jong. Ik wist niet wat ik deed.” De ogen van het schoolhoofd verhardden zich. “Ik was ook jong. Ik wist wat je deed. En het deed me pijn.” Haar stem verhief zich niet; dat was ook niet nodig. De waarheid sneed scherper dan woede ooit zou kunnen.