Carol drukte trillende handen op haar schoot. “Ik heb dit nooit voor haar gewild,” fluisterde ze. “Diane is niet mij.” Het schoolhoofd bestudeerde haar en zei toen zacht: “Dat hoeft ze ook niet te zijn. Maar ze is op hetzelfde pad en alleen jij kunt haar laten zien waar het eindigt.”
“Ik zal ook met mevrouw Connors praten,” voegde het schoolhoofd eraan toe, bijna als een bijgedachte. Leraren vergeten dat hun macht hen net zo kan verwonden als de beschimpingen van kinderen. Die cyclus moet stoppen.” Opluchting en schaamte raakten verstrengeld in Carol’s borstkas. Niet alleen haar dochter werd veroordeeld, maar de hele keten van wreedheid.