Carol slaagde erin om te fluisteren: “Ze is geen slecht kind.” De ogen van het schoolhoofd verzachtten een beetje. “Jij ook niet. Maar woorden veranderen mensen. Jij weet dat beter dan wie ook.” Carol knikte langzaam, haar schuldgevoel drukte op haar tot haar ruggengraat zich eronder kromde. Het verleden was niet langer te ontkennen.
De toon van het schoolhoofd verhardde weer. “Diane wordt niet van school gestuurd. Maar dit is haar laatste kans. En de jouwe ook, als haar gids. Leer haar dat wreedheid eindigt waar mededogen begint.” De boodschap sloeg in als zowel straf als genade, en verbond Carol aan de verantwoordelijkheid die ze lang had ontlopen.