Toen Diane terugkwam, zakte ze onderuit in haar stoel, een verwachtingsvolle grijns half gevormd. Maar de blik van het schoolhoofd deed haar zwijgen. “Je blijft,” zei ze gelijkmatig. “Maar alleen als je het leert.” Diane fronste verward. De les was duidelijk: het gelach dat ze onschuldig vond, was niet langer een spelletje. Het was een waarschuwing in haar toekomst gekerfd.
De blik van het schoolhoofd fixeerde haar op haar plaats. “Je wordt niet van school gestuurd,” zei ze met vaste stem. “Maar je moet begrijpen: wreedheid is niet slim. Het verwondt. En als je genoeg verwondt, creëer je een andere versie van jezelf die je niet leuk vindt.” Terwijl ze dit zei, leunde ze achterover in haar stoel.