Diane deed haar mond open om te protesteren, maar haperde bij de blik van het schoolhoofd. De woorden stokten in haar keel. Voor één keer voelde zwijgen zwaarder dan trotseren. Ze friemelde aan haar mouw, haar wangen rood. Carol zag dezelfde steek die ze ooit had toegebracht nu weerspiegeld in het gezicht van haar eigen dochter.
“Je denkt dat het onschuldig is,” ging het schoolhoofd verder, “maar littekens vervagen niet als het lachen ophoudt. Ze blijven. Ze groeien. En op een dag zul je ze onveranderd naar je terug zien staren.” Diane liet haar blik vallen, verontrust door de stille zekerheid van de woorden. Haar gebruikelijke pantser begon te kraken.