Diane verschoof ongemakkelijk. “Dus ik ben… niet van school gestuurd?” De lippen van het schoolhoofd krulden zwakjes. “Vandaag niet. Maar je keuzes bepalen morgen.” Diane knikte opnieuw, langzamer deze keer, ernst in plaats van haar gebruikelijke spot. Voor één keer zag ze eruit als een kind – niet onoverwinnelijk, maar kwetsbaar, in staat tot verandering.
De bijeenkomst eindigde met een laatste blik – directeur naar moeder, moeder naar dochter. Geen woorden konden het gewicht van wat was gepasseerd weergeven. Toen ze het kantoor verlieten, voelde de lucht lichter en tegelijkertijd zwaarder. De cyclus was blootgelegd en het doorbreken ervan was nu hun last.