In de gang liep Diane zwijgend verder, voor één keer zonder te treuzelen of grapjes te maken. Carol liep met haar mee en keek naar de neergeslagen ogen van haar dochter. De stilte tussen hen was ongemakkelijk maar breekbaar, als nieuw glas – één onzorgvuldig woord kon het volledig verbrijzelen.
Buiten leek het zonlicht te fel. Diane kneep haar ogen dicht en mompelde: “Ze is… eng.” Carol slikte een antwoord in. Wat ze wilde zeggen was: Nee. Ze is sterk. Sterker dan ik ooit was. In plaats daarvan knikte ze alleen, terwijl ze de schouder van haar dochter lichtjes vasthield, alsof ze bang was dat ze uit haar greep zou glippen.