Die avond vermeed Diane haar gebruikelijke theatrale gedrag. Ze at rustig, haar ogen op haar bord gericht, woorden kort afgekapt. Carol drong niet aan. Ze wist dat stilte soms meer kon doen dan lezingen. In stilte konden de waarschuwingen luider weerklinken, zonder spot.
Later stond Carol in de deuropening van Diane te kijken hoe haar dochter afwezig schetste. Geen koptelefoon, geen zoemende telefoon. Alleen stilte. Het was breekbaar, misschien vluchtig, maar het was verandering. Voor het eerst in maanden liet Carol zichzelf hopen dat haar dochter echt had gehoord wat belangrijk was.