Carol bracht het weekend door in rusteloze stilte, terwijl ze de woorden van haar dochter herhaalde. Ze wilde maar niet aan de naam denken. Ze bleef hem fluisteren terwijl ze de afwas deed, kleren opvouwde en zelfs terwijl ze wezenloos naar de televisie staarde. Het bleef hangen als rook. De hoop waar ze zich aan vastklampte was al aan het vervliegen.
Op maandagochtend sleepte Diane zich al klagend naar school. Carol kuste haar voorhoofd en fluisterde: “Probeer het vandaag. Voor mij.” Diane haalde haar schouders op en liep weg met een koptelefoon in haar oren. Carol bleef bij de stoep staan kijken tot haar figuur verdween, haar hart een knoop van onbehagen.