Die middag kwam het telefoontje. Diane had de klas van mevrouw Connors weer verstoord – deze keer weigerde ze hardop te lezen toen ze werd uitgekozen. “Ze spot met het gezag,” zei ze, haar toon doorspekt met minachting. Carol verontschuldigde zich snel en kon haar woede niet onderdrukken. Ze kende haar stem te goed: de cadans van de pestkop.
Toen Diane thuiskwam, was ze woedend. “Ze probeert het niet eens te verbergen,” snauwde ze. “Ze wilde me in verlegenheid brengen. Ze wilde dat iedereen me uitlachte.” Carol perste haar lippen op elkaar en luisterde zonder onderbreking. Ze dacht aan haar eigen schooltijd, toen gelach net zo diep had gesneden als woorden.